“Ik heb dit van mijn moeder meegekregen”

“Me voor anderen inzetten heb ik van huis uit meegekregen in Suriname. Mijn moeder was altijd bezig voor anderen. Er zijn behoeften bij de senioren, en als ik daarbij de helpende hand kan bieden dan wil ik dat doen. Het geeft voldoening en ik heb er heel veel plezier in. Mijn vier kinderen staan helemaal achter me. Ze steunen me vooral ook bij het vele papierwerk dat er vaak bij mijn activiteiten voor en met de ouderen komt kijken. En bij het boodschappen doen voor de donderdagmiddag.”

Yvonne Penig (1946) is al een aantal jaar gepensioneerd. Ze heeft allerlei opleidingen gedaan: doktersassistente, ziekenverzorgende en een MBO opleiding inrichtingswerk. Tot haar pensionering was ze werkzaam in de zorg. Toen ze daarna in haar buurt rondkeek, zag ze dat er bijna niets te doen was. Ze dacht: zo wil ik mijn pensioen niet doorbrengen en ze kwam in actie. Eerst via persoonlijke contacten in de wijk rond 2008 bij haar thuis, ook met senioren, ontwikkelde zich onder andere de seniorenmiddag op de donderdagmiddag in buurthuis de Bonte Kraai.

Op de donderdagmiddag komen zo een 35 tot 40 mensen af. Ze krijgen allerlei voorlichtingen, doen spelletjes en activiteiten, praten honderduit met elkaar en sluiten nieuwe vriendschappen. Af en toe doen ze ook uitwisselingen, zoals met senioren in Volendam of binnenkort met een groep Chinese ouderen uit Rotterdam. Ze delen hun levensverhalen met elkaar en eten, drinken en zingen samen. Dat doet Yvonne samen met een aantal jongere, betrokken en trouwe vrijwilligers.

Naast de donderdagmiddag doet ze sinds jaar en dag huisbezoeken bij ouderen om te kijken hoe het gaat met hun welzijn en wat hun behoefte is aan ondersteuning, zoals het aanvragen van een scootmobiel of het aanpassen van het huis voor ouderen met een beperking. Maar ook gaat ze soms persoonlijk mee voor een bezoek aan het ziekenhuis. Tegenwoordig wordt ze hierbij ook ondersteund door haar vrijwilligers. Ze heeft een uitgebreid netwerk opgebouwd met onder andere allerlei gemeentelijke diensten, zorgverzekeraars, woningbouwverenigingen, de buurtregisseur, de brandweer, schuldhulpinstanties en de ambtenaren van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO).

“Onze senioren praten niet over hun problemen of over hun eenzaamheid. Bij mij voelen ze zich vertrouwd, ik ben voor hen een vast en bekend persoon die ze kunnen vertrouwen. Ik ben een beetje hun ogen, oren en mond. Voor mijn hulp krijg ik heel veel liefde en dankbaarheid terug. Regelmatig bellen familieleden uit hun land van herkomst om mij te bedanken voor wat ik voor hun moeder, vader, oom of tante doe.”

Bij al dit werk wordt Yvonne goed gesteund door het bestuur van haar Stichting Pasensi.

Vroeger kreeg ze af en toe financiële steun van het stadsdeel, maar dat is sinds een paar jaar afgelopen. Ze heeft haar toevlucht genomen tot externe fondsen en crowdfunding. Daarmee kan ze bijvoorbeeld jaarlijks het evenement Dag tegen de Eenzaamheid organiseren waaraan bijna 150 ouderen deelnemen. Maar dat is niet genoeg. Ze vindt het jammer dat ze haar vrijwilligers niet af en toe wat onkostenvergoedingen kan toestoppen. En dat ze niet de middelen hebben om allerlei gezelschapsspellen en een sjoelbak aan te kunnen schaffen. En ze maakt zich zorgen over de toekomst van dit werk dat ze doet.

“Ik ben al over de zeventig en heb zelf ook mijn ouderdomsgebreken, en die zullen alleen maar 

toenemen. Ik zal dit ook niet tot in lengte van dagen kunnen blijven doen. Maar ik vindt dat dit allemaal moet doorgaan, ook zonder mij op den duur. Mijn innigste wens op dit moment is dat ik een aantal opleidingen kan betalen voor mijn jongere, trouwe vrijwilligers die ik begeleid zodat ze meer deskundigheid verwerven in het omgaan met en verzorgen van ouderen. Dan kunnen ze ook zelfstandig aan de slag zonder mij. Als dat kan dan zal ik geruster zijn.”

Stichting Pasensie
yvonnepenig@live.nl
06-20044405